Kolejna ciekawa sprawa, którą chciałam Państwu przedstawić dotyczy pacjentki, która umarła na stole operacyjnym. Podczas zabiegu lekarz oraz pielęgniarka anestezjologiczna źle podłączyli przewody gazowe w aparacie do znieczulenia. W konsekwencji pacjentka nie otrzymała wystarczającej ilości tlenu, co spowodowało zatrzymanie krążenia i śmierci. W tym przypadku nie zawiódł sprzęt, ale błąd ludzki.
Oto historia Pani Ireny, która zmarła z powodu braku tlenu na stole operacyjnym
Pani Irena w dniu 30.01.2013 r. została przyjęta do Szpitala Specjalistycznego w K. celem wykonania planowanego zabiegu usunięcia mięśniaka macicy. Zabieg został wykonany następnego dnia. W trakcie wprowadzania Pani Ireny do znieczulenia doszło do nagłego zatrzymania krążenia, śpiączki oraz masywnego obrzęku mózgu. Pani Irena była reanimowana, a następnie została przewieziona na Oddział Intensywnej Terapii, gdzie w dniu 6.02.2013 r. zmarła. Znieczulenie u Pani Ireny wykonywała lekarz anestezjolog oraz pielęgniarka anestezjologiczna.
Jak sprawę ocenili biegli i Sąd?
Sąd w procesie karnym ustalił, że przyczyną nagłego zatrzymania krążenia podczas wykonywania zabiegu u Pani Ireny było nieprawidłowe podłączenie i przyłączenie przewodów gazowych w aparacie do znieczulenia, których zadaniem był transport powietrza i gazów medycznych do wentylacji w przebiegu znieczulenia. Pracownicy pozwanego szpitala zostali w procesie karnym uznani za winnych nieumyślnego spowodowania śmierci Pani Ireny. Z uwagi na fakt, że wyrok karny skazujący wiąże Sąd rozstrzygający sprawę cywilną, to wina personelu medycznego została przesądzona. W takiej sytuacji zadaniem Sądu cywilnego było zasądzenie odpowiedniej kwoty zadośćuczynienia w rozumieniu art. 446§4 k.c. na rzecz osób najbliższych. W niniejszym stanie faktycznym osobami najbliższymi dla Pani Ireny, które pozwały szpital były jej dwie córki i syn.
Zgodnie z art. 446§4 kodeksu cywilnego „ Sąd może także przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę”.
W orzecznictwie oraz judykaturze utrwalony jest pogląd, że przyznane na podstawie art. 446 § 4 k.c. zadośćuczynienie służy rekompensacie krzywdy po śmierci osoby najbliższej i ma za zadanie złagodzić wywołane tym zdarzeniem cierpienia psychiczne oraz pomóc pokrzywdzonemu w dostosowaniu się do zmienionej sytuacji. Określając wysokość należnego zadośćuczynienia należy wziąć pod uwagę dramatyzm doznań osoby bliskiej, poczucie osamotnienia, pustki, cierpienie moralne i wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby najbliższej, rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzoną ze zmarłym, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem tego odejścia, roli w rodzinie pełnionej przez osobę zmarłą, stopień w jakim pokrzywdzony będzie umiał znaleźć się w nowej rzeczywistości i zdolność jej zaakceptowania.
Jak widać w polskim prawie nie ma żadnego taryfikatora, czy widełek kwotowych, które Sąd automatycznie musiałby stosować orzekając w sprawach o zadośćuczynienie za krzywdę doznaną przez najbliższych członków rodziny w wyniku śmierci członka rodziny spowodowanej błędem lekarza. Wysokość przyznanego zadośćuczynienia należy do tzw. „swobodnego uznania sędziowskiego”. Pomimo jednak, że ustalenie kwoty zadośćuczynienia jest ocenne, to powinno uwzględniać zobiektywizowane kryteria opisane powyżej.
Ubezpieczyciel szpitala za błąd lekarzy musiał zapłacić na rzecz najstarszej córki Pani Ireny kwotę 80.000 zł, młodszej córce musiał wypłacić 90.000 zł, a synowi 100.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną za na skutek śmierć matki.
Wyrok w tej sprawie zapadł przez Sądem Apelacyjnym w Krakowie w dniu 11 maja 2018 r., sygn. akt I ACa 1563/17.
